یکی از اشتباهات رایج پدر و مادرها در تربیت فرزندان، تنبیه کردن‌های غیراصولی است. یکی از این اشتباهات دادن قولِ تنبیه به بچه‌هاست.
ما در تنبیه کردن نسیه نداریم! شاید فکر کنید مگر تنبیه کردن هم نسیه و نقد دارد؟ باید بگوییم بله. زمانی که به کودک می‌گوییم "وقتی برسیم خونه حسابت رو می‌رسم ." درواقع دارید فرزندتان را تهدید می‌کنید به تنبیه کردن. در این گزارش به شما می‌گوییم چرا این روش اشتباه است و چه بلایی سر فرزندتان می‌آورد.
با هم از قبل قرار بگذارید
مامان و باباها بهتر از هر کسی فرزندان خود را می‌شناسند و می‌دانند در چه موقعیتی بهانه‌گیری می‌کنند. قبل از مهمانی یا به طور کلی بیرون رفتن، با بچه‌ها قرار بگذارید و شرط کنید. در اینجا مهم است شما هم بر سر قول قول قرارتان بمانید. مثلا اگر شرط کرده‌اید در صورت بهانه‌گیری کودک مهمانی را ترک می‌کنید، این کار را انجام دهید. یا دفعه اول به کودک قرارتان را یادآوری کنید و اگر کودک باز هم قول را زیر پا گذاشت، به قراری که از قبل گذاشتید، پایبند بمانید. البته حواستان باشد حتما به کودک بگویید که چرا مهمانی را ترک کردید و بداند که به خاطر کدام کار اشتباهش از مهمانی محروم شده است.
از بچه‌ها قول سخت نگیرید
در حد توان و سن کودک با او شرط کنید. مثلا کودک شما بیمار است و لیستی از مواد غذایی برای او مضر است. اگر مطمئنید در این مهمانی به وفور مواد غذایی مضر که کودک شما دوست دارد، سرو می‌شود، احتمالا قول و قرار با کودک جواب ندهد. به اندازه سن کودک از او انتظار داشته باشید. قول و قرارهای سخت، بچه‌ها را تحت فشار می‌گذارد و حتی ممکن است او را عصبی و پرخاشگر کند.
بچه‌ها را تهدید نکنید
با هم قرار گذاشته‌اید. قرار هم در حد توان کودک است؛ اما حالا فرزند شما روی فرش مهمان یا کف یک مغازه اسباب‌بازی فروشی غلت می‌زند و هر چه شما سعی می‌کنید آرامش کنید، بیشتر داد و بیداد می‌کند. بیشتر مامانها اینجا برای حفظ آبرو، در گوش فرزندشان او را تهدید به تنبیه می‌کنند. کودک هم یا بیشتر داد و بیداد می‌کند یا از ترس سکوت می‌کند. مادر وقتی به مرحله آرامش می‌رسد، فراموش می‌کند چه تهدیدی کرده است. این تهدیدهای توخالی اگر ادامه پیدا کنند، بچه‌ها متوجه می‌شوند فقط در موقعیت‌هایی برای حفظ آبروی مامان و بابا استفاده می‌شوند و اثر خود را از دست می‌دهد. بهترین کار این است که در موقعیت سعی کنید کودک را آرام کنید. اگر خواسته‌اش به جاست، آن را برآورده و اگر نیست با صدایی پایین‌تر فضا را برایش آرام کنید. در اینجا نه با کودک لجبازی کنید نه به او باج بدهید. سعی کنید بعدا و در شرایط آرام با او صحبت کنید و دلیل بهانه‌گیری اش را متوجه شوید. معمولا با گفت‌وگو این مدل دعواها خاتمه پیدا می‌کنند. اگر باز این رفتار ادامه پیدا کرد، محرومیت موقتی می‌تواند راه‌حل خوبی باشد.
قول تنبیه ممنوع!
بعضی از والدین به جای اینکه برای رفتار خوب بچه‌ها از قبل قول بگیرند، برای رفتار بدشان به آن‌ها قول تنبیه می‌دهند! کودک در مهمانی پا می‌کوبد و داد و بیداد می‌کند. مادر برای آرام کردن کودک و نجات آبرویش به کودک می‌گوید: "برسیم خونه به حسابت می‌رسم" کودک موقت آرام می‌شود. حواسش به بچه‌های دیگر پرت می‌شود و گرم بازی می‌شود. بعد از مهمانی مادر بی‌مقدمه شروع می‌کند به سرزنش کودک. بچه‌ها به ویژه اگر کم‌سن و سال باشند ماجرا را اصل ماجرایی که برایش تنبیه شدند را فراموش می‌کنند و الان نمی‌دانند برای چه دارند سرزنش می‌شوند. اول اینکه بچه‌ها را نسیه تنبیه نکنید. به جای تهدید به تنبیه، او را به اتاقی ببرید و با او صحبت کنید و اگر بهانه‌گیری اش ادامه پیدا کرد، مهمانی را ترک کنند. بعد از مهمانی هم با بچه‌ها حرف بزنید نه اینکه تنبیه و سرزنش را ادامه دهید. مهم‌ترین نکته در تنبیه بچه‌ها این است که اصلا بفهمند چرا کارشان اشتباه است و برای کدام کارشان تنبیه شده‌اند؛ وگرنه نه‌تنها این تنبیه اثر ندارد که آن را ظلم علیه خود تلقی می‌کنند و حتی ممکن است از پدر و مادر خود متنفر شوند!/تبیان
