پروین اعتصامی، از برجسته‌ترین شاعران زن ایرانی، در سال ۱۲۸۵ شمسی در تبریز متولد شد. او یکی از مهم‌ترین چهره‌های ادبیات فارسی است که توانست با نبوغ، ذوق و اندیشه خود جایگاهی ویژه در تاریخ شعر فارسی بیابد.
پروین در خانواده‌ای اهل علم و ادب پرورش یافت. پدرش، یوسف اعتصام‌الملک، ادیب و مترجمی برجسته بود که نقش مهمی در شکل‌گیری ذوق ادبی پروین داشت. او زبان عربی و انگلیسی را به‌خوبی فراگرفت و با ادبیات کلاسیک فارسی نیز آشنا شد. تحصیلات خود را در تهران ادامه داد و در مدرسه آمریکایی تهران، دیپلم گرفت.
این بانوی شاعره در سرودن اشعار خود از قالب‌های سنتی، به‌ویژه مثنوی و قصیده استفاده کرده است. اشعار او عمدتاً مضامین اخلاقی، اجتماعی و انسانی را در بر می‌گیرد. او با زبانی ساده اما عمیق، از نابرابری‌های اجتماعی، فقر، عدالت و حکمت سخن می‌گوید.
یکی از ویژگی‌های برجسته شعر او، استفاده از گفت‌وگوهای تمثیلی و مناظره‌های شاعرانه است، که در آن مفاهیمی چون عدالت، انسانیت و معنویت را به تصویر می‌کشد.
یکی از اشعار معروف او با عنوان "اشک یتیم":
یتیمی کز محبت بی‌نصیب است
کجا دانـد بـهـار عیش چیست؟
به تن، رختی کهن دارد، ولیکن
به دل، سرمایهٔ بی‌گفت‌وگویست
مجموعه اشعار پروین اعتصامی، شامل تمام اشعار او، پس از درگذشتش به نام "دیوان پروین" منتشر شد. این دیوان به‌عنوان یکی از آثار ارزشمند ادبی ایران شناخته می‌شود.
پروین اعتصامی الگویی از توانمندی زنان در عرصه ادب و هنر است. اشعار او هنوز هم برای خوانندگان فارسی‌زبان الهام‌بخش بوده و به‌عنوان یکی از سرمایه‌های فرهنگی ایران شناخته می‌شود.
پروین در سن ۳۵ سالگی بر اثر بیماری تیفوس درگذشت و در قم به خاک سپرده شد.
