سیستم مدیریت پورتال پایگاه خبری فرایش

سال هاست که غرب نسبت به اندام ایده آل از طریق فضای مجازی، فیلم و ها، سریال ها و انیمیشن هایشان تبلیغات گسترده ای می کند و از این طریق سود زیاد مالی نیز در زمینه پوشاک ، دارو تا عمل های جراحی روی دست کشورهای در حال توسعه گذاشته است. ایران نیز از این امر مستثنی نبوده و مردم سالانه مبالغ هنگفتی را خرج عمل های زیبایی برای بخش های مختلف بدنشان می کنند. 

اما این نارضایتی از اندام ظاهری در مردان و زنان خلاصه نمی شود، خیلی از والدین این تفکرات را به فرزندانشان نیز تسری می دهند، درست است که داشتن بدن سالم و ذهن سالم در یک جسم سالم است که می بایست با مواد غذایی درست تغذیه شود اما خیلی ها به طور افراطی به دنبال مدگرایی و لاغری هستند.

امروزه می بینیم که خانواده های زیادی بچه هایشان را از دوران کودکی وارد رژیم درمانی می کنند تا نکند در آینده بچه ها چاق شوند، درحالیکه این تفکر غلطی است و عواقب زیادی از جمله نارضایتی بچه ها از کودکی نسبت به اندامشان و همینطور نرسیدن مواد مغذی به بدن آنها را دارد. 

خیلی از ما ممکن است در زندگی این حس را تجربه کرده باشیم که از بدنمان خجالت بکشیم ، اینکه چرا من این  اندازه لاغرم یا چرا چاقم؟ چرا کمرم باریک نیست، چرا پوست بدنم این رنگی است و هزار چرای دیگری که اگر در یک میهمانی شرکت کنید ، سوژه زیادی برای چاقی و لاغری افراد و صحبت کردن هایشان پیدا می کنید. در نهایت عده زیادی افراد را می بینید که از خودشان ناراضی هستند یا اگر از چاقی و لاغری نمی گویند، از فرم بینی یا دیگر اندامشان صحبت می کنند که در نهایت با هزینه های هنگفت زیر تیغ جراحی می روند!

 از جامعه، تبلیغات دنیای امروز به ویژه از سوی غرب و فضای مجازی بگذریم که اثر بسیاری زیادی بر شرمگین بودن افراد از اندام خود دارند، گاهی هم خود والدین پیام هایی به فرزندانشان نتقل می کنند که ریشه این شرم را می دواند. در این گزارش تلاش داریم به شما یاد دهیم چطور به فرزندتان یاد بدهید که ظاهرش را دوست داشته باشد. هر چند نکته اول این است که شما خودتان این حس را داشته باشید و بعد بتوانید به فرزندتان هم منتقل کنید.

**مقایسه نکنید

جثه، ساختار بدن، قد، وزن، اشتها، استخوان بندی و هزاران ویژگی ظاهری دیگر در کودکان با هم متفاوت هستند. اینکه شما به عنوان مادر مدام بگویید که مثلا «دختر خاله تو وقتی این سنی بود، 10 کیلو بود اما تو چرا 8 کیلویی؟» یا به دیگران بگویید که خیلی نگران هستید و دائم سعی دارید به فرزندتان غذا بدهید! 

ذهنیت درست این است که بگویید دکتر اطفال دختر یا پسرتان، وزن و قد او را نسبت به جثه من و پدرش، نرمال ارزیابی کرده پس فقط زمانی که فرزندم نیاز به غذا دارد، به او غذا می دهم.

**استانداردها را شما تعیین نمی کنید

استانداردها باید فقط توسط دکتر اطفال به شما توصیه شود. محتوای اینترنت، حرف دیگران و سلیقه شخصی معیار صحیحی برای ارزیابی بدن کودک شما نیست. 

نگرانی شما باعث می شود که دائما به خاطر استانداردی که در ذهنتان هست سعی در کنترل تغذیه فرزندتان داشته باشید و ناخواسته در طی جریان رشد این حس را به فرزندتان منتقل کنید که بدنش نیاز به تغییر دارد و این یعنی آغاز حس شرم.

بیشتر اینطور بچه ها وقتی بزرگ می شوند ، به دنبال تغییرات ظاهری در اندامشان می گردند و مدام تحت عمل های جراحی خود را دچار مشکل می کنند.

**نسبت به  نوع توصیف کودک حساس باشید

این توصیف ها می تواند از سمت خود شما یا از سمت دیگران اتفاق بیافتد. «خصوصا از دو سالگی به بعد» بهتر است که بیشتر از توصیفات توانایی ها به جای توصیف ظاهر استفاده کنید.

مثلا  به جای اینکه مدام بگویید: «ماشالا پسرم چقدر تپل و گرد یا خوشگل است» یا «ماشالا همه بدنش گوشته» به جای آن بگویید: «چه پسر با استعدادی دارم» یا «چه پسر مهربونی دارم» اینها همه در ضمیر فرزندتان حک می شود و ذهنیت های آینده او را تعیین می کند که به چه چیزهایی بها و اولویت بدهد، به ظاهر یا به استعداد و توانایی هایش! 

**اولویت اول سلامتی و بعد زیبایی

یادتان باشد زمانی که درباره هدف ورزش یا رژیم غذایی با فرزندتان صحبت می کنید، خصوصا اگر کودک به دستور پزشک نیاز به کاهش یا افزایش وزن دارد، هدف را سلامتی ذکر کنید و نه زیبایی.

مثلا بگویید که «از این به بعد میان وعده ها میوه بخوریم تا به بدنمون نشون بدیم که چقدر دوسش داریم و می خوایم سلامت نگهش داریم» اما اینطور نگوییم که «چیپس و بستنی نخور تا خوشگل بشی یا لاغر بمونی». در این صورت این پیام به بچه منتقل می شود که چاقی مساوی با زشتی است و همین شروع شرم در او می شود که اگر در بزرگسالی دچار چاقی بود، یعنی زشت و دوست نداشتنی است. حالا باید فکر کند که از هر طریق ممکن ولو ریسک زیاد لاغر شود.

**الگوی خوبی برای کودکتان باشید

از بدن خودتان شرمگین نباشید، خیلی از ما ممکن است نیاز داشته باشیم تا رژیم غذایی بهتری داشته باشیم و یا بیشتر ورزش کنیم، اما اگر خودمان از بدن خودمان خجالت بکشیم،  چطور می توانیم الگوی خوبی برای فرزندمان باشیم؟

مثلا در خانه مادر می گوید که عید خیلی شیرین خوردم، وزنم بالا رفت و افتضاح شدم. این یک صحبت  اشتباه است. یا اینکه می گوید: ازوقتی لاغر شدم، پوستم شل شده یا خیلی بدم میاد وقتی خودمو تو آینه نگاه می کنم بسکه چاق یا لاغر شدم!

درست این است که مادر یا پدر بگویند: چون تو عید شیرینی زیاد خوردم، الان بیشتر سبزیجات می خورم تا مواظب سلامتیم باشم.

**فرزندتان را به خاطر بدنش شرمگین نکنید

مهمترین و اصلی ترین نکته پیامی که شما در این زمینه به فرزندتان منتقل می کنید چه در قالب شوخی و چه در قالب جدی این است که فرزندتان را به خاطر بدنش شرمگین نکنید. 

«اگه همینطوری به خوردن آت و اشغال ادامه بدی، وقتی بزرگ شی انقدر چاق می شی که هیچکس نگات نمی کنه» یا «دختر باید ظریف و کشیده باشه» و «پسر باید تومند و هیکلی باشه» 

درست این است که هر طور که فرزندتان است اگر لازم به رژیم هم دارد، آن را توام با سلامتی کنید اما به زیبایی اش ربط ندهید و به او بگویید که «تو خیلی زیبایی و بدن هر کسی با بقیه متفاوت است».

**در نظر دادن درباره ظاهر دیگران محتاط باشید

نظری که ما درباره ظاهر دیگران می دهیم، باعث می شود که پیش فرض هایی در ذهن کودک ایجاد شود. 

مثلا «فلانی را دیدی، عین خرس شده بود! یا «چیه اونقدر لاغر! اصلا قشنگ نیست» یا مثلا «با او قد درازش مثل نردبون دزدهاست». یا «انقدر جوش زده آدم بدش میاد نگاش کنه».

در نهایت مهمترین وظیفه ما در قبال بدنمان احترام و عشق است. این پیام را با رفتار و کلامتان به کودک منتقل کنید. مثلا به فرزندتان بگویید که «ما غذای سالم می خوریم چون بدنمان یه هدیه است و باید مواظبش باشیم». 

«ما مسواک می زنیم تا به دندان هایمون نشون بدیم که چقدر دوسشون داریم و مواظبشونیم». و «وقتی ورزش می کنیم بدنمون خوشحال تره  و چون اون دوست نداره همیشه یکجا بشینه».

انتهای پیام/